Geschreven door Omar de Jong
In juli 2018 werd in den Haag de ‘Touch Dutch Base’ gehouden. Een netwerkevenement voor Nederlanders die werkzaam zijn bij internationale organisaties, georganiseerd door een rijksbreed bureau (NCIF) dat is ondergebracht bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. Tijdens dit evenement was naast premier Rutte ook Stef Blok, de minister van buitenlandse zaken aanwezig die tevens een van de gastsprekers was. In dit spreekmoment, tijdens de vragenronde die werd gehouden aansluitend aan zijn betoog, wordt een vraag gesteld over de bestrijding van xenofobie. Hierop reageert blok dat hij zeer ‘pragmatisch’ is over xenofobie en gaat vervolgens verder door een vraag uit te zetten die hij eerder ook binnen zijn eigen ministerie heeft uitgezet: Hij vraagt voor een voorbeeld van een multi-etnische of multiculturele samenleving, waar de oorspronkelijke bevolking nog woont; dus niet de VS of Australië. Als iemand uit de zaal ‘Suriname’, suggereert breekt Blok in een lachje uit. ‘Dus de partijen in Suriname die zijn niet langs etnische lijnen opgedeeld? Het is een functionerende rechtstaat en democratie? Ja, nou, ik bewonder je optimisme. Suriname is een failed state, en dat heeft ernstig te maken met de etnische opdeling.
De controversiële uitspraak van minister Blok is iets dan ons allemaal nog vrij vers in het geheugen ligt. Wat mij alleen opviel in alle media en politieke aandacht die zijn uitspraak kreeg is dat niemand het in context zag. De Minister van buitenlandse zaken van Nederland, voormalig kolonisator van Suriname wijst een land waar het een moeilijke relatie en geschiedenis mee heeft gehad aan als ‘failed state’. Een opmerking zo lomp en beledigend, is verrassend genoeg onbestraft gebleven. In deze paper wordt er gekeken naar waarom deze uitspraak zo licht is bestraft, en hoe aan het koloniaal denken uit dit soort uitspraken past in het Nederlandse post-kolonialisme.